… które mnie zaskoczyły. Dawno temu, podczas mojej pierwszej wizyty w Holandii zobaczyłam coś, co jedzą Holendrzy na śniadanie i się zdziwiłam.

Od razu zaznaczę, że ja tych rzeczy z chlebem jeszcze nie jadłam, ale ogólnie próbowałam. A wiem, że to zawsze dziwi Polaków, zanim poznają zwyczaje kulinarne Holendrów. Po jakimś czasie stwierdziłam, że oni by się zdziwili gdyby zobaczyli, że w Polsce je się chleb z masłem i cukrem lub śmietaną i cukrem. Sama za dzieciaka też tak jadłam. Teraz bym tego nie tknęła, bo za słodkie.

Pierwszy przysmak, którym Polak by raczej ozdobił ciasto, niż posypał nim chleb, jest hagelslag. Są to podłużne, słodkie w smaku granulki z czekolady, którymi posypuje się kromki chleba lub sucharki uprzednio posmarowane masłem. Są one typowym niderlandzkim produktem spożywczym.

Spożywane tradycyjnie przez Holendrów na śniadanie lub podczas lunchu. Produkcja polega na rozwałkowaniu do długich, cienkich wałeczków masy przygotowanej z kakao, mleka w proszku i cukru i po ostudzeniu pocięciu ich na drobne kawałeczki. Tak otrzymane granulki zostają posypane warstwą cukru, która nadaje im połysk.

W sprzedaży dostępne są różne rodzaje: z czekolady gorzkiej, mlecznej, białej oraz mieszanki o różnych smakach, np gorzka czekolada ze smakiem waniliowym. Hagelslag znajdziemy też w postaci płatków lub kuleczek. Holendrzy często zabierają zapas na wakacje.

Ekstremalnym smakiem (ale nie dla Holendrów) jest posypka o smaku lukrecji lub anyżu. Jest zarezerwowana na świętowanie narodzin i nazywana „muisjes” (myszki). Posypuję się więc chleb lub tost różowym lub błękitnym anyżowym hagelslag i w tej odsłonie serwuje gościom. Jest to ważna tradycja. Anyż był kiedyś uważany za element stymulujący laktację u matek a także miał odpędzić źle duchy i uroki. Holendrzy konsumują rocznie ok 14 mln kg posypki!

Drugim dziwnym przysmakiem jest chleb kokosowy. Jest to rodzaj nadzienia do kanapek, którego głównym składnikiem jest kokos. Pokrojone plastry można położyć na kanapce lub zjeść jako przekąskę.

Jedna z teorii mówi o tym, że suszone kokosy z Indonezji trafiły do Holandii prawdopodobnie w okresie europejskiej kolonizacji. W 1954r rodzina Theunisse założyła fabrykę wyrobów cukierniczych, która w miarę wzrostu popularności skupiła się na produkcji chleba kokosowego. Polega ona na zmieszaniu suszonego kokosa z ciastem chlebowym i cukrem. Powstają bloki, które tnie się na cienkie plastry. Można powiedzieć, że je się chleb z chlebem 🙂 Fabryka nadal znajduje się w Hardewijk.

Składniki: orzech kokosa (miąższ), glukoza bezglutenowa, skrobia pszenna, syrop kukurydziany, cukier, wołowa żelatyna, naturalne aromaty. Dostępny jest w różnych smakach i kolorach, np biały- naturalny kokosowy, brązowy z kakao lub różowy – kwas karminowy.

Do następnego 🙂

Lubię owce. To bardzo przyjazne zwierzęta. Poza tym mój znak zodiaku to baran. Dzisiaj miałam okazję przyjrzeć się im naprawdę z bliska.

W piątek zazwyczaj pracujemy krócej. Po pracy jest piwo. Zostaliśmy na kantynie dłużej i Holender, który pracuje ze mną na magazynie, zapytał się, czy chcę zobaczyć owieczki. Okazało się, że za szklarnią budują barak dla tych zwierząt i on w tych pracach pomaga, bo to jego rodzina. Poszliśmy więc tam. Przyszedł do nas właściciel i przyniósł po piwie. Radio grało, żeby się lepiej pracowało, a ja mogłam zrobić zdjęcia i głaskać owce. Dowiedziałam się, że młode rodzą się na wiosnę, że kolory na ich wełnie są po to m.in żeby wiedzieć które jagnię jest czyje. Koszt młodej owieczki, to 150€. Jagnięta mieszane: urodziły się i maciorki i baranki.

Dorosłe owce podchodziły blisko z zaciekawieniem i pozwalały się głaskać. Młode były płochliwe. W zasadzie niemal nie zwracały na mnie uwagi, bo wolały pić mleko, brykać po grzbietach matek, albo bawić się między sobą.

Zaczęłam trochę czytać w internetach na temat owiec i znalazłam wiele ciekawych faktów 🙂

1. Nie na Wyspach Owczych, ale na Falklandach przypada aż 350 owiec na jednego człowieka.
2. Lata współistnienia z ludźmi sprawiły, że owce straciły umiejętność samodzielnego zrzucania futra. Gdyby nie strzyżenie, owce by zarastały niemal w nieskończoność. Z kolei strzyżenie sprawia, że pozostałe owce nie rozpoznają wygolonego członka stada i musi minąć kilka dni, zanim na nowo ustali się hierarchia.
3. Owca jest w stanie zapamiętać „twarze” 50 innych owiec, jak również twarz swojego pasterza.
4. Powiedzenie o baranach prowadzonych na rzeź nie wzięło się znikąd. Potwierdza to przypadek, który miał miejsce kilkanaście lat temu w Turcji. Jedną z owiec zrobiła o jeden krok za daleko i spadła z klifu ginąc na miejscu. Wypadek. Za nią ruszyło jednak całe stado- 400 sztuk. Następnemu (bo owce skakały w najlepsze dalej) udało się przeżyć upadek, lądując na stosie martwych zwierząt.
5. Pierwsze prezerwatywy wytwarzane były z owczych jelit. W końcu ktoś postanowił je zastąpić znacznie bardziej higienicznym lateksem. Kto uczulony na lateks, ma alternatywę owczą. Wada- nie chroni przed chorobami wenerycznymi.
6. Manx Laaghtan, to jedna z dziwniejszych ras, której przedstawiciele są w stanie wyhodować nawet 6 rogów. Rasa ta występuje tylko na wyspie Man (archipelag Wysp Brytyjskich). Hodowana jest głównie na mięso, które uważane jest za przysmak. Liczebność tych owiec nie jest duża.
7. Owce mają pole widzenia ok 300°, widzą więc co jest za nimi bez konieczności obracania głowy. Ich źrenice są podłużne i poziome. Niesamowite oczy. Co ciekawe, zauważyłam to tylko u dorosłych osobników.
8. Chiny mają największą liczbę owiec na świecie. Zaskoczenie dla mnie.
9. Egipcjanie uważali owce za święte. Znaleziono je nawet zmumifikowane.
10. Na świecie jest ponad 1 miliard owiec.
11. Owce zostały udomowione ponad 10 tysięcy lat temu w Azji Środkowej.
12. Samice są bardzo troskliwymi matkami i rozpoznają swoje młode po zawołaniu, gdy te zawedrują za daleko.
13. Kolumb w 1493 roku przywiózł do Ameryki owce i kozy.
14. Owce nie mają zębów w górnej przedniej szczęce.
15. Prezydent Woodrow Wilson wypasał owce na trawniku Białego Domu.
16. Jagnięta chodzą już zaledwie kilka minut po urodzeniu.
17. Owce są niezwykle inteligentne. Mają IQ podobne do bydła i są mądre jak świnie.
18. Dojrzałe owce ważą od ok 35 do 180 kg.
19. Owce są znane z samouzdrawiania się. Gdy chorują na jakieś choroby, zjadają określone rośliny, które mogą je wyleczyć.
20. W USA jest ponad 40 ras owiec i ok 900 różnych ras na świecie.
21. Dzikie owce są zwykle większe od gatunków udomowionych, z których największa ma 1,2 m wysokości.
22. Przykładowe rasy: walliserska czarnonosa, merynosy (pod ochroną), Suffolk (czarne głowy), Texel, owca kameruńska, Hampshire, owca romanowska, Reyland, Polypay, Scottish Black Face, Barbados czarnobrzuchy, owca szetlandzka, Karakuł. Mnie najbardziej podobają się te z czarnymi łebkami 🙂

„Alice?! Who the fuck is Alice?!” Ci, którzy znają i lubią stary, dobry rock, wiedzą zapewne, że kiedyś świetny, angielski zespół Smokie nagrał przebój o kobiecie o imieniu Alice. Ale nie każdy może wiedzieć, gdzie i jak powstała inna wersja tego utworu.

Natknęłam się ostatnio na informacje dotyczące tej piosenki i trochę się zdziwiłam. Zespół znam, oryginał utworu znam, przeróbkę znam i bardzo mi się zresztą podoba, ale nie znałam historii jej powstania. A jest ciekawa, więc napiszę parę słów na ten temat 🙂

46 lat temu, 5 lutego 1977r zespół Smokie osiągnął sukces piosenką „Living next door to Alice”.

Na jeszcze większy sukces „Alicji” trzeba było czekać 18 lat. W 1995r ponownie znalazła się na szczycie list przebojów, ale w nieco zmodyfikowanej wersji. Wszystko to dzięki dj Onno Pelserowi z pubu Gompie w holenderskim mieście Nijmegen (jeszcze tam nie byłam). Pelser miał w zwyczaju ściszać dźwięk podczas odtwarzania piosenki w momencie, gdy padło imię Alice. Ludzie w tym czasie krzyczeli: „Alice?! Kto to kurwa jest Alice?!”. Rob Peters, dyrektor firmy fonograficznej RPC, pewnego wieczoru obejrzał to widowisko i stwierdził, że to może być hit. Następnie zwrócił się do swojego przyjaciela Petera Koelewijna, który nagrał piosenkę pod pseudonimem Gompie. Rezultatem był ogromny hit, który stał się numerem 1 w europejskich rozgłośniach radiowych.

Sukces Gompie był dla członków Smokie sygnałem do powrotu na scenę. Ponownie nagrali „Alice” wspólnie z brytyjskim komikiem Royem Chubbym Brownem. Szczegółem był fakt, że słowo „fuck” było dla Anglików trochę za mocne, więc zastąpiono je „BLEEP”. Oryginalnego piosenkarza zespołu- Chrisa Normana zastąpił wtedy Alan Barton. Jeszcze zanim singiel odniósł sukces, zginął on w wypadku. Autokar zespołu wypadł z drogi przy złej pogodzie w Niemczech. Członkowie grupy przekazali dochód z singla wdowie po Bartonie.

W tym miejscu, w Nijmegen mieścił się nieistniejący już (szkoda) pub Gompie:

Poniżej tekst piosenki z tłumaczeniem:

https://www.tekstowo.pl/piosenka,smokie,who_the_f____is_alice_.html

Do następnego 🙂

Sobota- dzień wolny od pracy. W tygodniu pojawiły się w Holandii opady śniegu. U nas z deszczem. Tego deszczu było naprawdę mnóstwo. A dzisiaj za oknem słońce i bardzo ładna pogoda. Wreszcie było czuć powiew wiosny.

Posprzątałam dom, nawet okno kuchenne umyłam, bo pod nim jest zlew i zawsze jest uwalone. A że nie padało (cud), to wyszłam umyć je też na zewnątrz. Nie ubierałam się grubo (tak, jak stałam, czyli spodenki, skarpetki, t- shirt a na to zarzuciłam bezrękawnik), bo w słońcu było bardzo ciepło. W sumie nawet ten bezrękawnik był niepotrzebny. Korzystając z pogody, wyszłam do ogródka. Na rabacie sporo chwastów, więc wyrwałam te największe. Mimo, że ziemia mokra, szło opornie. Przez śnieg, moje rośliny powoli budzą się do życia. U żonkili widać już żółte płatki.

Tulipany też się pojawiły. Dają radę. Bałam się o chortensje, bo wydawały mi się w ostatnim czasie totalnie pozbawione życia. Jak gdyby usnęły na amen w pacierzu. Przypomniał mi się jeden z odcinków „Muminków”. Zima minęła, wiosna się pojawiła, Włóczykij też a Muminki spały jak zabite. Dlaczego? Jedną z przyjaciółek trolli była Alicja- wnuczka złej czarownicy z lasu, która nie lubiła Muminków i zabraniała dziewczynce się z nimi bawić. Ta oczywiście nie słuchała, co wkurzało babkę. Więc wiedźma rzuciła czar na Muminki, żeby się nie obudziły. Wiadomo, że wszystko się dobrze skończyło i z moimi chortensjami też jest ok. Wypuściły nowe listki.

Malwa od mojej babci się przyjęła i ma się dobrze. W donicy- koszu, pojawiły się młode listki. Nie jestem pewna, co tam rosło, ale obstawiam, że pojawia się ponownie frezja.

Palmy i juki wypuszczają nowe liście. Rozrastają się zadziwiająco szybko. Narazie są w donicach, ale niebawem chyba będę musiała je przesadzić do gruntu. Palmy pewnie rozwalą donice. Kiedyś, gdy pierwszy raz je zobaczyłam tu w Holandii, to postanowiłam, że chcę je też mieć w ogrodzie.

Przetrwały też fiołki z zeszłego roku i oczywiście moje ulubione, małe goździki. Bardzo fajne roślinki – nie są kłopotliwe, kupione w sklepie i przesadzone do ogrodu zawsze się przyjmą i kwitną niemal cały rok. U mnie zawsze się pojawia jakiś różowy kwiatek.

Szafirkom odbiło późną jesienią i wypuściły liście. Dzisiaj zobaczyłam, że ledwo w tych czuprynach widać kwiatki. Obcięłam je, żeby słońce do nich dotarło, bo są maleńkie.

Czas na trzy rzeczy ogrodowe, które niezbyt mi się podobają. Pierwsza i zarazem najgorsza, to usychająca choinka. Nie mamy pojęcia, jaki jest powód tego, że żółknie i gubi igły. Ona cały czas rośnie ale razem z nią kolor rdzawy. Niestety 😩 Myślimy nad tym, żeby ją wyciąć, bo chyba w tym przypadku nic nie pomoże.

Druga sprawa, to bajoro w miejscu, gdzie było kiedyś obrzydliwe oczko wodne. Jeśli przez dłuższy czas notorycznie pada deszcz, w miejscu zasypania oczka pojawia się stojąca woda. Owszem, trawa tu rośnie jak szalona, ale takie błotko nie wygląda estetycznie.

Kratka, po której miał się piąć groszek pachnący. Groszek padł. Myślę teraz, co by tu posadzić, żeby sukcesywnie się pięło. Róża? Niezbyt lubię. Muszę pomyśleć i pogrzebać w internetach.

Kupiłam kilka sztuk różnych nasion kwiatów. Bratki x 2, bo zawsze dobrze u mnie rosną i ładnie wyglądają. Czekam na koniec marca, początek kwietnia.

Mam też chęć na trzy rodzaje roślin, których wcześniej nie miałam a jedną z nich poznałam tutaj w Holandii- pachnie podobno czekoladą!! Te trzy kwiaty po prostu wpadły mi w oko tak bardzo, że nie chcą wyjść. Są piękne:

Robiąc ten wpis, na niebie pojawiły się znowu ciemne chmury. Mam nadzieję, że śnieg się już nie pojawi.

Do następnego 🙂

Jako, że jest to blog między innymi o tym, jak żyje mi się na holenderskiej ziemi, to nie mogę nie wspomnieć o tutejszym pieczywie. Od dawna większość Polaków twierdzi, że holenderski chleb jest nie dla nich. Teraz ja się wypowiem.

Często zadaje się Polakom pytanie: czego brakuje ci w Holandii? W tym momencie moja odpowiedź jest jedna: grzybobrania. Kiedyś rodacy odpowiadali najczęściej: polskiego chleba. Piszę, że kiedyś, bo teraz w Holandii polskich sklepów jest od groma. W samym Rotterdamie można spotkać ich kilkanaście. Albo i kilkadziesiąt, więc polskie pieczywo jest. Zanim w moim mieście powstał polski market, przywoziłam zamrożone chleby z Polski, a gdy się skończyły, to kupowałam holenderskie. I w sumie szło się przyzwyczaić. Gdy pierwszy raz spróbowałam tutejszego chleba, stwierdziłam, że jest jak wata. To często spotykana opinia wśród Polaków. Nie ma typowej chrupiącej skórki i jest bardziej w kształcie prostokąta. Typowy polski chleb, to kształt owalny. Z holenderskiego chleba można szybko i bez problemu zrobić kulkę. Z tym, że ja nie twierdzę, że jest zły w smaku. Da się go zjeść, całkiem smaczny. Ale żeby kanapka była syta, to zawsze kładłam liść sałaty, wędlinę, pomidora, lub ogórka i ser żółty. A tak poza tym, najbardziej smakują mi z tego chleba tosty. W konsystencji bardzo przypomina zwykły chleb tostowy.

Chleby są już pokrojone. Często posypane są np sezamem, lub innymi ziarnami. Bardzo często można spotkać chleby bardzo podobne do naszych, które można samemu pokroić w specjalnej maszynie. Trzeba zaznaczyć, że ten rodzaj jest droższy tutaj od zwykłego chleba. Zdjęcie poniżej przedstawia chleb- watę ciemny z ziarnami, ale to akurat nie mój gust.

Było o chlebie, to teraz będzie o bagietkach. Te kupuję zawsze w Lidlu. Bardzo lubię, tym bardziej, że są wypiekane na miejscu (zresztą tak, jak inne bułki). Z czym lubię je jeść? Po prostu z masłem. Muszę wspomnieć też o tym, że tutaj jest ogromny wybór różnego rodzaju bułek, które zapieka się w domu. Holendrzy zresztą mają małe piekarniki i kupują „surowe” pieczywo i w domu mają ciepłe. Ja nigdy tak nie robiłam.

Bardzo polubiłam bułki pampuchy. To taka moja nazwa. Są prawie okrągłe, puszyste (ciężko się je kroi i można też z nich zrobić kulkę), pakowane np po 10 sztuk. Mają lekko maślany i troszkę słodki smak. Według mnie najlepsze są z serkiem śmietankowym albo pasztetem 🙂 Tak wygląda ostatnio moje śniadanie.

Znajdziemy też bardzo podobne, z tym że trochę podłużne – dobre do domowej roboty hot-dogów.

A czy są tu np kajzerki? Są i nie tylko. W Lidlu znalazłam bułki niemal identyczne, jak polskie „dupki” z przedziałkiem. Są trochę mniejsze. Kajzerki, jak to kajzerki- trzeba szybko zjeść, bo po dwóch dniach są jak guma, a potem jak kamień. Gdy zostaną nam jakieś kamienie, to nie wyrzucamy. Mamy starą poczciwą, ręczną maszynkę do mięsa (polski hit) i Pan Mąż mieli w niej te kamienie na bułkę tartą.

Muszę też wspomnieć o croissantach. Są dwa rodzaje: z masłem i z nadzieniem szynkowo – serowym. Są smaczne, ale jakiś czas temu kupowaliśmy je często i teraz się przejadły. Te dwa rodzaje są niemal identyczne. Cena zależy od zawartości, więc kasjerki przy nabijaniu na kasie, często się pytają jaki rodzaj wzięliśmy.

Będzie też wpis o bułkach słodkich, bo mam kilkoro ulubieńców. Te holenderskie są naprawdę pyszne, więc warto poświęcić im kilka słów.

P.S. Nie będę robiła wpisu pt. „Minął luty”, bo po prostu nie ma o czym. Cieszę się, że już minął, bo źle się ostatnio czułam. Zmęczenie i bóle głowy dały o sobie znać, więc krótki urlop (tylko tydzień) był jak zbawienie. Wyspałam się, przeczytałam dwie książki i nabrałam sił. Teraz będzie lepiej 🙂

Do następnego 🙂

Ten wpis jest z poślizgiem, ale jest 🙂 Mam kilka zdjęć ze stycznia i je pokażę. Szału nie ma, bo i też nic ciekawego się nie wydarzyło.

Skończył się styczeń i nadszedł najbardziej dla mnie depresyjny miesiąc w roku. Nie lubię lutego. Wprawdzie jest to najkrótszy miesiąc, ale też nieprzyjemny. Jeszcze jest czas zimy, ale człowiek już by chciał wiosnę. Im bliżej marca, tym dla mnie lepiej. W lutym jestem jakaś przymulona, nic mi się nie chce i często boli mnie głowa. Luty, żegnam!

Minął Nowy Rok, Holendrzy jak zwykle wywalili w powietrze kupę euro, ale oni to lubią. Mimo to, fajerwerki w Rotterdamie, nad mostem Erasmus były odwołane przez silne wiatry. Po Sylwestrze na ulicach można było spotkać kupki prochu i śmieci po sztucznych ogniach. Nie minął tydzień, a wszystko było posprzątane.

W Actionie, standardowo po Nowym Roku pojawiło się mnóstwo ozdób wielkanocnych. Lubię Wielkanoc, bo mnóstwo ozdób tego święta jest powiązanych z drugą moją ulubioną porą roku, czyli wiosną.

A my zjedliśmy ostatni słoik sosu pomidorowego, który robiłam latem. Pan Mąż wykorzystał go oczywiście do spaghetti. Czekam na pomidory, bo chcę zrobić kolejne przetwory.

W Lidlu znalazłam pyszną sałatkę: papryka, pomidor, zioła,oliwa z oliwek i kulki mozarelli. Bardzo dobra, ale byłaby lepsza (dla mnie), gdyby była bardziej doprawiona solą. Gdy tylko pojawią się u nas pomidory, to spróbuję taką zrobić.

W styczniu były silne wiatry, deszcz, dwa razy burza i mróz. Udało nam się pójść do parku i dać ptakom trochę ziarna.

21 stycznia, to Narodowy Dzień Tulipana w Holandii. Jest to początek sezonu kwiatowego w tym kraju. Rozpoczyna się na placu Dam w Amsterdamie. Z tej okazji w wazonie musiały się pojawić moje ulubione kwiaty.

Nie mogłam przejść obojętnie obok cebulek żonkili i hiacyntów. Teraz już kwitną, a na jesień pójdą do ogródka.

W parku widzieliśmy piękną rasę kota. Zatrzymał się na chwilę i zdążyłam zrobić mu zdjęcie. Niestety aparat oddala i nie widać dokładnie jak wygląda. Nam przypominał trochę rysia. Pierwszy raz takiego kocura widzieliśmy.

Pod koniec stycznia wyszło słońce, było go u nas nawet sporo. Wyszło też więcej zwierzątek. Na kanałach pojawiło się więcej kaczek: białych, czarnych, dzikich. Wszędzie było słychać: kwa kwa kwa 🙂

Łabędzie odchowały swoje młode. Teraz młode są duże i jeszcze szare. Całymi gromadami siedzą na łąkach. I właśnie w styczniu pierwszy raz w życiu zobaczyłam czarnego łabędzia! Stał sobie sam jeden wśród białych. Niestety był daleko i na zdjęciu nie było by go widać. Szkoda, ale ja gołym okiem widziałam jego czerwony dziób. Łabędzi jest też mnóstwo nad kanałami przy domach. Spacerują i jedzą trawę.

Jedno z większych domostw w miejscowości obok naszej – Brielle. Jest duży ogród, przedzielony malutkim kanałem z mostkiem. Fajnie to wygląda.

We wsi, w której pracuję znajduje się mnóstwo szklarni, całe skupiska. Obok szklarni często pasą się owce, kozy, kaczki czy kury. Taki widok można spotkać:

Do następnego 🙂